Duâ eden duâsında ısrar etmeli, devam etmelidir. Her halde er veya geç müstecâp olur.
Bir de dünyâda müstecâb olmasa bile kul bunu yine kendi lehine bilip Allah’tan ümidini kesmemelidir. Duâ büyük bir ibâdet olduğu için âhirette de bir ecir ve sevabı olur.
Duânın âdabı pek çokdur. Bu cümleden olarak:
Evvelâ abdestli bulunmak. Bir namazdan sonra yapılmak. Tevbe ve istiğfarını ve kemâl-i ihlâsını arzeylemek. Kıbleye yönelmek. Duâdan evvel Allah’a çokça hamd ü sena etmek. Rasûl-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz Hazretleri’ne çokça salât ve selâm
eylemek. Duânın nihayetini âmin ile bitirmek. Duâda yalnız kendisini düşünmeyip bütün sâlihleri ve bütün mü’minleri duâya katmak. Bir hâcetini isterken ellerini semâya kaldırıp avuçlarını açarak duâ etmek. Kıtlık; umumî sıkıntı ve felâketlerin def’i için ise ellerinin dışını semâya çevirerek duâ etmek ve Allah’a sığınmak. Celb-i menfaat için yapılan duâların nihâyetinde ellerinin avuçlarını yüzüne mesh eylemek. Def’-i mazarrat için yapılan duâlarda mesh edilmez. Duânın asıl anahtarı ise helâl lokma yemektir.
Kaynak: Mahmud Sami Ramazanoğlu, Dualar ve Zikirler, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan
(Henüz Oy Yok)
Loading...