İmâm-ı Rabbânî -rahmetullâhi aleyh- Nakşibendiyye yolunda “sohbet”in çok mühim bir esas olduğunu sık sık hatırlatır ve Hâce-i Ahrâr’dan -rahmetullâhi aleyh- şöyle naklederdi:
“Dervişlerle beraberdik. Cuma günü duâların kabûl edildiği vakitten söz açıldı:
«‒Bu vakti yakalamak müyesser olursa Allah Teâlâ’dan ne istemek lâzımdır?» diye soruldu.
Herkes bir şey söyledi. Sıra bana gelince şöyle dedim:
«–O vakitte cem‘iyyet erbâbının sohbeti istenmelidir. Zira bütün saâdetler onun içinde mevcuttur.»”
SOHBETİN EHEMMİYETİ
İmâm-ı Rabbânî Hazretleri, bir mektubunda da sohbetin ehemmiyetini şöyle ifâde buyurmuştur:
“Hiçbir şeyi sohbete denk tutma! Görmüyor musun, sahâbe-i kirâm, Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ile sohbetleri sâyesinde peygamberler dışındaki herkesten üstün oldular. Ashâbın dışındakiler -ister Veysel Karanî olsun, isterse Ömer bin Abdülazîz- hepsi de sahâbeden aşağı derecededirler. Hâlbuki bu sâlih insanlar en üst derecelere ulaşmış ve Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ile sohbetin dışında bütün kemâlâtın zirvesine ermişlerdir…
Eğer Veysel Karanî -rahmetullâhi aleyh-, sohbetin bu derece üstün olduğunu bilseydi, hiçbir mânî onu Efendimiz’in sohbetinden alıkoyamazdı ve o, bu fazîlete hiçbir şeyi tercih etmezdi.”
Kaynak: Osman Nûri Topbaş, İmâm-ı Rabbânî, Erkam Yayınları, 2015
(Henüz Oy Yok)
Loading...